Mirte Okokon-Teunissen, orthopedagoog:
“Mijn eerste deelname als professional aan een Beschermjassenhuissessie leidde tot een aantal eyeopeners. Als eerste vond ik het indrukwekkend om zo’n grote groep mensen om de cliënt heen te zien. Dit maakte al wat in mij los.
Momenteel speelt bij mij het thema verantwoordelijk voelen om iets bij een ander te moeten veranderen. Twee maanden geleden werkte ik nog in de gehandicaptenzorg en had ik de taak van regiebehandelaar, waarbij het gevoel van eindverantwoordelijke zijn zwaar op mijn schouders voelde. In mijn nieuwe baan als orthopedagoog bij ambulante jeugdzorgorganisatie Massive Care had ik de neiging die taak ook naar me toe te trekken, en het idee te hebben “IK ga dit fixen”. Ik met hoofdletters. Het aanschouwen van het gesprek in het BJ-huis heeft me doen beseffen dat ik tot nu toe in mijn werk als orthopedagoog de familie behoorlijk links heb laten liggen. Pijnlijk inzicht. Een dag na de bijeenkomst was ik op de bovenste verdieping van een hoog gebouw in Leiden Centrum. Daar zag ik van een grote afstand allemaal miniatuur mensen lopen en bewegen. Door het letterlijk zien van de afstand besefte ik dat ik als hulpverlener voorbijganger ben in het leven van een familie, en ik me daar ook naar mag gaan gedragen én inzetten. Het was alsof ik mezelf als professional telkens op een podium wilde plaatsen voor een wedstrijd die niet aan mij is om te rennen. Het is niet mijn wedstrijd, het is een wedstrijd van de familie als geheel.
Ik zie nu in dat ik niet verantwoordelijk ben voor de uitkomst van de hulp, maar wel voor gedegen input. Ik kan beter ondersteunen wanneer ik ga focussen op de kracht van het gezin in plaats van het probleem van het individu. Deze inzichten zijn een soort van beschermjasje (muts?) voor mijn hoofd, ze nemen de plaats in van de torenhoge verwachtingen van mezelf.
De eyeopeners hebben ook al groot effect gehad op mijn dagelijks functioneren. Ik had sinds mijn nieuwe baan slaapproblemen, ik kon niet doorslapen. Ik werd wakker in de nacht en dacht aan casussen op het werk. Sinds het bezoek aan het Beschermjassenhuis heb ik voor het eerst weer kunnen doorslapen.”